เริงรักระบำใจ

“ตอบผมมาหน่อยซิว่าไอ้ที่ผมเห็นเมื่อตะกี้นี้มันหมายความว่ายังไง?”
“เห็นอะไร?” เธอย้อนถามเสียงห้วน
“ก็ที่กอดกันกลม แม้แต่อากาศยังแทบไม่มีโอกาสแทรกผ่าน และก็ที่คุณกอดและจูบแก้มนายนั่นเมื่อกี้นี้อีก”
วรัญญาเชิดหน้าขึ้นกรีดยิ้มบางๆ พลางพูดยั่ว
“ทำไมหรือคะ คนรักกันจะกอดจูบกันมันแปลกตรงไหน คุณข้องใจอะไรมิทราบ”
เรียวปากของณชนกเม้มเป็นเส้นตรงขึ้นมาทันที สันกรามเด่นนูนขึ้นมาเพราะการขบ
“เมื่อคืนคุณบอกผมว่าคุณจะเลิกยุ่งเกี่ยวกับเขา”
“ค่ะ”
“แต่ภาพที่ผมเห็นมันไม่ใช่”
“เราจะกอดสั่งลากันมันผิดด้วยหรือคะ”
ใบหน้าคมสันชวนมองในแบบของผู้ชายบึ้งตึงขึ้งเครียดอย่างที่วรัญญาไม่เคยเห็นมาก่อน
“ถ้าผมไม่เข้ามาขัดจังหวะตอนนั้น ก็คงมีรายการสั่งลากันมากกว่านั้นใช่ไหม” เขาเหยียดปากเชือดเฉือนเต็มที่ ”เตียงก็อยู่ใกล้แค่นี้ คงได้สั่งลากันแบบประทับกาย ประทับใจ ชาตินี้มิรู้ลืม”
โอ! ผู้ชายคนนี้ปากคอเหลือทน
วรัญญาไม่ทันคิดอะไรทั้ง คว้าของที่อยู่ใกล้ตัวเขวี้ยงไปที่เขาทันที
ณชนกเบี่ยงตัวหลบ
แต่มันไม่เพียงแค่นั้น ยังตามมาอีกเป็นชุด เขาก็เลยต้องกระโดดเข้าไปคว้าตัวเอาไว้ หญิงสาวดิ้นรนต่อสู้เต็มที่ แต่มีหรือจะสู้แรงเขาได้ ยิ่งอดข้าวปลาเพราะตรอมใจมาเกือบวัน ไปๆ มาๆ ก็โดนกอดเต็มๆ อีกจนได้
เธอหอบหายใจแรง จ้องหน้าเขาอย่างโกรธแค้นสุดจิตสุดใจ
“มองแบบนี้ เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวได้โดนจูบแน่” เขาขู่แต่นัยน์ตาเต้นวับ “ผมชอบนักละ ลงโทษพวกต่อต้านแข็งข้อ”
วรัญญาหน้าแดง ใจกลัวแต่ปากยังกล้า
“จูบห่วยๆ ไม่เห็นจะได้ความ!”