เจ้าสาวของซาตาน

“ไหนขอดูหน่อยสิ สินค้าราคาหนึ่งล้านเจ็ดแสนบาทของฉัน มันคุ้มค่าคุ้มราคาหรือเปล่า”

น้ำเสียงและสีหน้าของเขาเหี้ยมเกรียมเป็นอย่างยิ่ง มือใหญ่ของเขาปัดมือเรียวบางออกจากทรวงอกอวบงามอย่างแรง เพียงรวีหลับตาลงอย่างละอายอดสู เธอจึงไม่มีโอกาสได้เห็น คนเสียงเหี้ยมหายใจสะดุด เมื่ออกอวบงามทั้งสองปรากฎโฉมต่อสายตา

อธิวีย์กลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากยากเย็น เธอสวยเหลือเกิน สวยจนหัวใจของเขาสั่นสะท้าน เขายังจำได้ดี ถึงรสชาติหวานล้ำที่เขาเคยได้ลิ้มลอง ในวันที่เขาติดกับอย่างดิ้นไม่หลุด ชายหนุ่มพยายามบังคับมือไม่ให้ยื่นออกไปสัมผัสแตะต้องอกอวบงามคู่นั้น

“อย่าหลงเสน่ห์นังแม่มด อย่าเป็นอันขาด เพราะนังแม่มดตนนี้แหละที่ทำให้ความรักของเขากับดาด้าต้องพังภินท์ เพราะฉะนั้น อย่าอยู่ใกล้หล่อน อย่ายุ่งกับหล่อน”

อธิวีย์สั่งห้ามใจตนเอง แต่มือข้างหนึ่งของเขากลับยื่นออกไปแตะขอบอันเดอร์แวร์ตัวสวยอย่างห้ามใจไม่อยู่ เขาอยากเห็นหล่อนทั้งตัว เขาอยากเห็นความงามของหล่อนทุกตารางนิ้ว เพียงรวีกลั้นหายใจ แม้เขาสัมผัสเพียงบางเบาเธอก็ยังรู้สึก ไม่มีอะไรที่เธอจะอับอายมากกว่านี้อีกแล้ว

“ถ้าอยากดูนัก ก็เชิญดูซะให้พอ”

หญิงสาวต่อต้านเขาอยู่ในใจ แต่ร่างบางระหงยังยืนนิ่ง วัดกันไปเลยว่าระหว่างนายอธิวีย์ อธิรักษ์ กับนางสาวเพียงรวี พิชัยภูษิต ใครจะแน่กว่ากัน แต่เอ๊ะ! วันนี้เธอจดทะเบียนสมรสกับเขาแล้วนี่นา เธอต้องเป็น...เพียงรวีไม่กล้าพูดคำนำหน้าชื่อและนามสกุลใหม่ของตนเอง เพียงแค่คิด หญิงสาวก็แดงจัดไปทั้งตัว

เมื่อเห็นเขาเงียบเสียงไป เพียงรวีจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ เธอเห็นเขาเดินไปที่ตู้ใบใหญ่ตรงมุมห้อง สักพักเขาก็เดินกลับมาหาเธอพร้อมกับผ้าห่มนวมและหมอนหนึ่งใบ เขาโยนของทั้งสองอย่างลงโครมตรงหน้าเธอ พร้อมกับมองเธอด้วยสายตารังเกียจเดียดฉันท์สุดขีด

“เธอไปนอนตรงมุมห้องโน่น เพราะฉันขยะแขยงที่จะร่วมเตียงกับเธอเต็มทน แม้แต่หน้าเธอฉันก็ไม่อยากมอง มองแล้วฉันอยากจะอาเจียน”