ล่า

มนุษย์เราอาจจะรักตัวเองมากที่สุดก็จริง
แต่มนุษย์ที่เป็น ‘แม่’ จะแตกต่างกับคนอื่นตรงที่ว่า
รักลูกยิ่งกว่าชีวิตของตัวเสียอีก
ลูกเอ๋ย แม่ไม่ได้เลี้ยงลูกมาสำหรับให้ใครมารังแกจนยับเยินอย่างนี้เลย
“ไอ้แป๊วมันล่ออีลูกสาวก่อน!”
นับจากคืนนั้น ไม่มีคืนใดเลยที่ฉันจะได้หลับตาลงอย่างเต็มตื่น
ไม่มีคืนใดที่ฉันจะไม่หวาดผวาลุกขึ้นด้วยเสียงกรีดร้องอย่างฝันร้าย
ทุกวัน ทุกคืน คือความทรมานอันยาวนาน
ทำไมหนอ ทำไมฉันไม่ตายไปเสียเลย ทำไมธรรมชาติไม่ปรานีพอที่จะให้ความตายแก่ฉัน
ตายเสีย...เพื่อจะได้ไม่รับรู้กับสิ่งใดอื่น
ตายเสีย..เพื่อจะได้ลืมความโหดร้ายทารุณในโลกนี้
และตายเสีย...เพื่อที่ว่า ต่อมาอีกนานแสนนาน ทุกครั้งที่ฉันหลับตาลง
เสียงร้องกรีดโหยหวนของลูกจะได้ไม่แว่วขึ้นมาในความทรงจำ
“แม่จ๋า...แม่...ช่วยหนูด้วย!”